Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Gdy miał 9 lat zmarła jego matka Emilia (z domu Kaczorowska), a on wychowywany był dalej przez ojca Karola. W szkole to jeden z najlepszych uczniów, zajmuje się sportem i amatorskim aktorstwem. Po ukończeniu szkoły podstawowej w roku 1931, kontynuuje naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity. 14 maja 1938 roku zdaje egzamin dojrzałość, a latem tegoż roku, wraz z ojcem wyjeżdża do Krakowa.
Po przenosinach do Krakowa, w 1938 roku rozpoczyna studia na Uniwersytecie Jagiellońskim (wydział polonistyki), gdzie szybko ujawniają się jego literackie zamiłowania. Dopiero co rozpoczęte studia przerywa wybuch II Wojny Światowej. W tym czasie Karol Wojtyła uczestniczy w działaniach Teatru Rapsodycznego Mieczysława Kotlarczyka, gdzie wraz z Kwiatkowskim, Kydryńskim, Michałowską, Czuprynówną i innymi bierze udział w przygotowywaniu przedstawień opartych o utwory Słowackiego, Wyspiańskiego i Mickiewicza. W poszukiwaniu środków na utrzymanie pracuje także jako: goniec sklepowy, robotnik w kamieniołomach na Zakrzówku oraz w Fabryce Sody Solvay w Krakowie (w roku 1941, po krótkiej ale ciężkiej chorobie umiera jego ojciec).
Lata 1942-45 to czas kontynuowania nauki przerwanej przez wybuch wojny. Karol Wojtyła bierze udział w tajnych kompletach Wydziału Teologicznego UJ.
1 listopada 1946 r. otrzymuje święcenia kapłańskie od arcybiskupa Adama Sapiehy, a niedługo po tym wyjeżdża do Rzymu gdzie w Kolegium Belgijskim Uniwersytetu Papieskiego studiuje teologię. Po powrocie do kraju w 1948 roku zostaje wikariuszem w małej galicyjskiej parafii Niegowić. Rok później zostaje przeniesiony do Krakowa, gdzie w parafi św. Floriana prowadzi zajęcia z młodzieżą akademicką. Kolejno zostaje prefektem i duszpasterzem akademickim.
Angażując się w pracę naukową przechodzi przez kolejne szczeble wiedzy. Rok 1948 przynosi mu stopień doktora, a 1953 habilitację. Od 1954 r., po zlikwidowaniu Wydziału Teologicznego UJ, rozpoczyna wykłady z etyki filozoficznej na KUL-u. Szybko staje się ulubionym profesorem studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wydawać się może, że do intensywnego rozwoju i zaangażowania w działania związane z nauką pobudzają go wzory czerpane z życia świętych, o czym mogą świadczyć jego własne słowa, cyt. „jak słusznie uczy św. Tomasz, wiedza własna, będąca owocem specjalnego działania Ducha Świętego, nie uwalnia od obowiązku starania się o wiedzę nabytą„.
Wiedząc, że nie samą nauką żyje człowiek, nie zapomina o swoich pasjach: literaturze, turystyce i sporcie. Począwszy od literackiego debiutu na łamach „Tygodnika Powszechnego” w 1949 roku, w kolejnych latach publikuje wiele utworów i tekstów, a m.in.: „Miłość i odpowiedzialność„, „Osoba i czyn„, dramaty „Brat naszego Boga„, „Przed sklepem jubilera„. Kierując się zaś sugestią kardynała Sapiehy zbiory wierszy wydaje pod pseudonimem literackim – Andrzej Jawień (kardynałowi wydawało się, że księdzu nie wypada pisać wierszy). Wędruje po Beskidach, Tatrach i Mazurach. Wspina się po górach, jeździ na nartach, uczestniczy w spływach kajakowych.
W 1958 r. Karol Wojtyła zostaje krakowskim biskupem pomocniczym, a w 1964 – arcybiskupem. Uczestniczy w soborze watykańskim II (1962-65). Pomaga tam w przygotowaniu wielu, bardzo ważnych dla Kościoła dokumentów. Wysoko oceniana jest jego wiedza, śmiałość, umiejętność słuchania i nastawienie do świata. W 1967 r. otrzymuje nominację kardynalską.
Po śmierci papieża Jana Pawła I, Karol Wojtyła zostaje wybrany papieżem
Dzień wyboru (16 października 1978) roku jest dniem szczególnym nie tylko dla Polaków, ale też i dla Włochów. Po raz pierwszy od 456 lat papieżem nie został Włoch. Tuż po wyborze nowy papież „z dalekiego kraju” przemawia do licznie zgromadzonego na placu św. Piotra tłumu. Ku zdziwieniu zebranych przemawia po włosku. Szybko zyskuje sobie sympatię nie tylko samych Włochów.
Po niespełna pół roku od objęcia stanowiska na Stolicy Piotrowej, Jan Paweł II ogłasza pierwszą w historii encyklikę poświęconą chrześcijańskiej antropologii – Redemptor hominis (o Chrystusie – Odkupicielu człowieka).
W 1979 roku papież wyrusza z pierwszą pielgrzymką do Polski. Z tego okresu w pamięci wszystkich pozostają słowa, które w swym proroczym znaczeniu przepowiadały zmiany nie tylko dla Polski, ale także dla całej Europy Wschodniej. Symboliczne – „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi.” stało się zaczątkiem wielkich przemian serc i umysłów, które doprowadziły później do upadku ustroju socjalistycznego. Należy pamiętać o tym, że nie była to w ogóle pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II-go. Chcąc osobiście zająć się głoszeniem Ewangelii, już w trzecim miesiącu urzędowania wyruszył w drogę, która rozpoczęła historię papieża pielgrzyma. Pierwszymi, którzy mieli okazję spotkania z Ojcem Śwętym byli mieszkańcy Meksyku i Dominikany.
Od tego czasu życie Jana Pawła II nabiera szczególnego tempa, a jego osoba i autorytet stają się miarą prawdy i wzorem z którego czerpią zarówno wielcy jaki i zwykli ludzie z całego świat. Oprócz licznych pielgrzymek w najróżniejsze zakątki naszego globu należy wymienić chociażby główne i charakterystyczne wydarzenia z okresu dotychczasowego pontyfikatu papieża:
- 13 maja 1981 r. papież zostaje postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę. Po rekonwalescencji powoli powraca do zdrowia, a w 1983 r. odwiedza zamachowca w więzieniu.
- sierpień 1985 r. Jan Paweł II przemawia do 80 tys. młodych muzułmanów w Casablance
- kwiecień 1986 jako pierwszy w historii zwierzchnik Kościoła rzymskokatolickiego, papież odwiedza synagogę w Rzymie.
- 1986 r. – Asyż – Światowy Dzień Modlitw o Pokój, w którym uczestniczą przedstawiciele niemal wszystkich religii świata. Papież próbuje zbliżyć też do siebie chrześcijan różnych wyznań. Spotyka się z patriarchą Konstantynopola, składa wizytę w katedrze Canterbury i w rzymskim zborze ewangelickim.
- 1991 r. Jan Paweł II apeluje o pokój w Zatoce Perskiej, a potem na Bałkanach.
- w 1994 ukazała się książka „Przekroczyć próg nadziei”, światowy bestseller przetłumaczony na 40 języków. W 1998 r. powstaje trzynasta encyklika Jana Pawła II – Fides et ratio (Wiara i rozum)
- 1995 r. podczas wystąpienia w siedzibie ONZ, papież broni uniwersalności praw człowieka i wzywa Narody Zjednoczone do współpracy i troski o pokój.
- 1997-99 pielgrzymki – do Sarajewa, na Kubę i do Rumunii.
- Wielki Jubileusz Roku 2000. Papież dokonuje rachunku sumienia Kościoła i prosi Boga o wybaczenie jego win. Podróż do Ziemi Świętej – Jordanii, Betlejem, Jerozolimy. Wizyta w Instytucie Pamięci Narodowej Yad Vashem i modlitwa przy Ścianie Płaczu.
- Rok 2001, pielgrzymki do Grecji, Syrii i na Ukrainę.
- 2002 r. XVII Światowe Dni Młodzieży. Pielgrzymki do Gwatemali i Meksyku.
A przecież papież to nie tylko pielgrzym. Pośród ogromu wyzwań podejmowanych przez tego wielkiego człowieka powstają liczne dzieła i dokumenty (encykliki, homilie, bulle, listy, adhortacje, itp). Papież spotyka się z ludźmi, a każdy kto chociażby raz znalazł się blisko jego osoby mógł w nie powtarzalny sposób odczuć wielkość i siłę ducha Karola Wojtyły.
2 kwietnia 2005 roku, to dzień smutku nie tylko dla Polski i Polaków. Cały świat spogląda w kierunku Watykanu. Umiara papież, który całym swoim życiem świadczył o Chrystusie. Nie tylko słowem, ale przede wszystkim własnym przykładem dawał świadectwo wiary. Nigdy w historii ludzkości nie było takiego wydarzenia, które w jednym czasie zjednoczyłoby tak wielką liczbe mieszkańców Ziemi. Dzięki przekazom różnego typu mediów, świat zobaczył wielkość naszego papieża. Już od momentu śmierci Ojca Świętego, zaczęto mówić o Nim – „Jan Paweł II – Wielki”. Tak już zapewne pozostanie na zawsze.
Jeżeli zatem szukamy wzoru do naśladowania, to osoba patrona naszej szkoły jest takim wzorem jakiego trudno poszukiwać w całej współczesnej historii Polski i Świata.
Chcesz wiedzieć więcej – zajrzyj na: http://www.mateusz.pl